Александр Розенбаум. Любовь и крыша. Рус. Бел

Забываю Чехова,
Езжу не по правилам,
В кухню с «беломориной» за ночь раз по пять.
Крыша-то уехала,
Адрес не оставила,
И теперь не знаю я, где её искать.

Подворотни по лбу бить
Будут меня, грешного,
Ночью «необобранный» бегаю, кричу:
«Помогите, голуби,
Граждане сердечные,
Если крышу встретите — я её ищу!»

А как же я её любил
От черепицы до стропил,
От струйки дыма из трубы до сеновала!
Я с ней ложился и вставал,
Как люди жил и умирал,
Но крыша съехала. Всего ей было мало!

Во дворе на лавочке
Сяду с горемыкою,
Расскажу товарищу про свою беду
И про то, что давеча
Воробей чирикал мне —
Вроде, видел крышу он в городском саду.

А как же я её любил,
По воскресеньям с мылом мыл,
Следил, чтоб летом ей не докучали осы.
Всегда хватало ей тепла,
Она ни разу не текла,
Но вот взяла да и свалила без вопросов.

Двери заколочены,
И замки навешены.
Чистотел бы кто-нибудь к сердцу приложил.
Закатился в Сочи бы,
Всех послал бы к лешему
И на белом катере с крышею уплыл!

А как же я её любил
От черепицы до стропил,
От струйки дыма из трубы до сеновала.
Я с ней ложился и вставал,
Как люди жил и умирал,
Но крыша съехала. Всего ей было мало…
 
 
 Каханне і дах

Забываю Чэхава,
Езджу не па правілах,
У кухню з «беломориной» за ноч разоў па пяць.
Дах вось з'ехаў,
Адрас не пакінуў,
І зараз не ведаю я, дзе яго шукаць.

Падваротні па лбе біць
Будуць мяне, грэшнага,
Уначы «необобранный» бегаю, крычу:
«Дапамажыце, галубы,
Грамадзяне сардэчныя,
Калі дах сустрэнеце — я яго шукаю!»

А як жа я яго кахаў
Ад чарапіцы да крокваў,
Ад струменьчыка дыму з трубы да вышак!
Я з ёй клаўся і ўставаў,
Як людзі жыў і паміраў,
Але дах з'ехаў. Усяго яму было мала!

У двары на крамцы
Сяду з гаротнікам,
Распавяду таварышу пра сваю бяду
І пра тое, што надоечы
Верабей цвыркаў мне —
Накшталт, бачыў дах ён у гарадскім садзе.

А як жа я яго кахаў,
Па нядзелях з мылам мыў,
Сачыў, каб улетку яму не дакучалі восы.
Заўсёды хапала яму цяпла,
Ён ні разу не цёк,
Але вось узяў ды і без пытанняў уцёк.

Дзверы забіты,
І замкі навешаны.
Падтыннік бы хто-небудзь да сэрца прыклаў.
Закаціўся ў Сочы б,
Усіх паслаў бы да лесуна
І на белым катэры з дахам сплыў!

А як жа я яяго кахаў
Ад чарапіцы да крокваў,
Ад струменьчыка дыму з трубы да вышак.
Я з ім клаўся і ўставаў,
Як людзі жыў і паміраў,
Але дах з'ехаў. Усяго яму было мала…

    Перевёл Максим Троянович