У чакання лёс гаротны,
У цярпення - цяжкае жыццё.
Ну чаму ж скажы, мой родны,
Нам наканавана небыццё?
Планы рвуцца, быццам ніткі,
Здрада побач, як Дамоклаў меч.
Нашыя сумесныя набыткі
Толькі вершы. Іх з’ядае печ.
Больш не грэе думка аб адзінстве,
Ахінае плотна флёр віны,
А ў цёмным ночы пастаянстве
Розныя даўно нам сняцца сны.
Прадчуванне расстання
© Copyright: Ивета Витко, 2022
Свидетельство о публикации №122041201009
Свидетельство о публикации №122041201009
Рецензии