Не карай шалапутнага болем,
Дагаджаючы да пары.
Нібы лісце за ветрам у поле,
Ды крыштальнага неба дары.
Хутка вечар і ночанька хутка,
Бы збянтэжаны ўпотай маўчу.
Падарункам усмешкі пабудку
За твае пацалункі лічу.
А казала мне маці – во маеш!
Я не ішоў аніколі ў разрэз.
Ты здаўна маё сэрца кранаеш,
Бы вясновы абуджаны бэз.
Помнится доселе
© Copyright: Максим Троянович, 2022
Свидетельство о публикации №122041104283
Свидетельство о публикации №122041104283
Рецензии
