Чамусьці так склалося ў свеце,
Каб трошачкі хоць нешта зразумець,
Патрэбна страціць паўжыцця и мэтнасць,
Адчуць сябе на донцы и згарэць.
•
Нібы запалка да астатняга вугельца
Растаяць пад уплывам аганька
І апасля ў неба адляцецi,
Каб атрымаць там крылы для жыцця.
•
І гэтак з кожным дзеецца чамусьці.
Не мае вагі ўзровень развіцця,
Бо, калі хочаш расквітнець у думцы,
Спачатку трэба думцы адбыцца.
•
Ляцім, бы матылі, на свет да мары,
Не баючыся памыліцца ў дарозе.
І, рызыкуючы, прымаем у дых удары,
Але становімся ўсе лепей и цвярожэ.
•
І ўрэшце адбываецца дзівосна -
Пакусаная, з ранами, душа
Чамусьці спачуваць умее моцна
І разумець сапраўдны сэнс жыцця…
ЧамусьцI
© Copyright: Мара Дарам, 2022
Свидетельство о публикации №122032904063
Свидетельство о публикации №122032904063
Рецензии