В. Маяковский. Любить - это значит... Рус. Бел
ПИСЬМО ТОВАРИЩУ КОСТРОВУ
Простите
меня,
товарищ Костров,
с присущей
душевной ширью,
что часть
на Париж отпущенных строф
на лирику
я
растранжирю.
Представьте:
входит
красавица в зал,
в меха
и бусы оправленная.
Я
эту красавицу взял
и сказал:
- правильно сказал
или неправильно? -
Я, товарищ,-
из России,
знаменит в своей стране я,
я видал
девиц красивей,
я видал
девиц стройнее.
Девушкам
поэты любы.
Я ж умен
и голосист,
заговариваю зубы -
только
слушать согласись.
Не поймать меня
на дряни,
на прохожей
паре чувств.
Я ж
навек
любовью ранен -
еле-еле волочусь.
Мне
любовь
не свадьбой мерить:
разлюбила -
уплыла.
Мне, товарищ,
в высшей мере
наплевать
на купола.
Что ж в подробности вдаваться,
шутки бросьте-ка,
мне ж, красавица,
не двадцать,-
тридцать...
с хвостиком.
Любовь
не в том,
чтоб кипеть крутей,
не в том,
что жгут угольями,
а в том,
что встает за горами грудей
над
волосами-джунглями.
Любить -
это значит:
в глубь двора
вбежать
и до ночи грачьей,
блестя топором,
рубить дрова,
силой
своей
играючи.
Любить -
это с простынь,
бессоннницей
рваных,
срываться,
ревнуя к Копернику,
его,
a не мужа Марьи Иванны,
считая
своим
соперником.
Нам
любовь
не рай да кущи,
нам
любовь
гудит про то,
что опять
в работу пущен
сердца
выстывший мотор.
Вы
к Москве
порвали нить.
Годы -
расстояние.
Как бы
вам бы
объяснить
это состояние?
На земле
огней - до неба...
В синем небе
звезд -
до черта.
Если бы я
поэтом не был,
я б
стал бы
звездочетом.
Подымает площадь шум,
экипажи движутся,
я хожу,
стишки пишу
в записную книжицу.
Мчат
авто
по улице,
а не свалят наземь.
Понимают
умницы:
человек -
в экстазе.
Сонм видений
и идей
полон
до крышки.
Тут бы
и у медведей
выросли бы крылышки.
И вот
с какой-то
грошовой столовой,
когда
докипело это,
из зева
до звезд
взвивается слово
золоторожденной кометой.
Распластан
хвост
небесам на треть,
блестит
и горит оперенье его,
чтоб двум влюбленным
на звезды смотреть
их ихней
беседки сиреневой.
Чтоб подымать,
и вести,
и влечь,
которые глазом ослабли.
Чтоб вражьи
головы
спиливать с плеч
хвостатой
сияющей саблей.
Себя
до последнего стука в груди,
как на свидание,
простаивая,
прислушиваюсь:
любовь загудит -
человеческая,
простая.
Ураган,
огонь,
вода
подступают в ропоте.
Кто
сумеет совладать?
Можете?
Попробуйте....
1928
Кахаць - гэта значыць...
Синильга-Ларыса Владыко
ЛІСТ ТАВАРЫШУ КОСТРОВУ
Прабачыце
мяне,
таварыш Кастроў,
з уласцівым
душэўным абсягам,
што частка
на Парыж адпушчаных строф
на лірыку
я
растранжыру.
Прадстаўце:
уваходзіць
прыгажуня ў залу,
у мяхі
і каралі абцягнутая.
Я
гэту прыгажуню ўзяў
і сказаў:
- правільна сказаў
ці няправільна? -
Я, таварыш,-
з Расіі,
знакаміты ў сваёй краіне я,
я відаў
дзяўчын прыгажэй,
я бачыў
дзяўчын зграбней.
Дзяўчынам
паэты любы.
Я ж разумны
і галасісты,
загаворваю зубы -
толькі
слухаць пагадзіся.
Не злавіць мяне
на дрэні,
на нязграбнай
пары пачуццяў.
Я ж
навек
каханнем паранены -
ледзь-ледзь валакуся.
Мне
каханне
не вяселлем мераць:
разлюбіла -
спыла.
Мне, таварыш,
у вышэйшай меры
напляваць
на купала.
Што ж у падрабязнасці ўдавацца,
жарту кіньце-ка,
мне ж, прыгажуня,
не дваццаць,-
трыццаць...
з хвосцікам.
Каханне
не ў тым,
каб кіпець круцей,
не ў тым, што паляць вуголлем,
а ў тым, што ўстае за горамі грудзей
над
валасамі-джунглямі.
Кахаць -
гэта значыць:
у глыб двара
ўбегчы
і да ночы грачай,
блішчучы сякерай,
секчы драва,
сілай
сваёй
гуляючы.
Кахаць -
гэта з прасцінаў,
бяссоніцай
парваных,
зрывацца,
раўнуючы да Каперніка,
яго,
a не мужа Мар'і Іванны,
лічачы
сваім
супернікам.
Нам
каханне
не рай ды шаты,
нам
каханне
гудзе пра тое, што зноў
у працу пушчаны
сэрцы
якіх выстыў матор.
Вы
да Масквы
парвалі нітку.
Гады -
адлегласць.
Як бы
вам бы
растлумачыць
гэты стан?
На зямлі
агнёў - да неба...
У сінім небе
зорак -
да халеры.
Калі б я
паэтам не быў,
я б
стаў бы
зарачотам
Уздымае пляц шум,
экіпажы рухаюцца,
я хаджу,
вершыкі пішу
ў запісную кніжыцу.
Імчаць
аўта
па вуліцы,
а не зваляць далоў разам.
Разумеюць
разумніцы:
чалавек -
у экстазе.
Процьма бачанняў
і ідэй
поўны
да вечка.
Тут бы
і ў мядзведзяў
выраслі б крылцы.
І вось
з нейкай
грошавай сталовай,
калі
дакіпела гэта,
з зяпы
да зорак
узвяваецца слова
золатанароджанйй каметай.
Распластаны
хвост
нябёсам на траціну,
блішчыць
і гарыць апярэнне яго,
каб двум закаханым
на зоркі глядзець
іх
альтанкі бэзавай.
Каб уздымаць,
і весці,
і вабіць,
якія вокам саслаблі.
Каб варожыя
галовы
спілоўваць з плячэй
хвастатым
зіхатлівым шабляй.
Сябе
да апошняга груку ў грудзі,
як на спатканне,
прастойваючы,
прыслухоўваюся:
каханне загудзіць -
чалавечая,
простая.
Ураган,
агонь,
вада
падступаюць у нараканні.
Хто
здолее ўправіцца?
Здолееце?
Паспрабуйце....
Свидетельство о публикации №122031402307