В. Маяковский. Любить - это значит... Рус. Бел

Синильга-Лариса Владыко
                ПИСЬМО ТОВАРИЩУ КОСТРОВУ

Простите
        меня,
             товарищ Костров,
с присущей
        душевной ширью,
что часть
        на Париж отпущенных строф
на лирику
        я
         растранжирю.
Представьте:
         входит
               красавица в зал,
в меха
       и бусы оправленная.
Я
 эту красавицу взял
                и сказал:
- правильно сказал
                или неправильно? -
Я, товарищ,-
           из России,
знаменит в своей стране я,
я видал
        девиц красивей,
я видал
        девиц стройнее.
Девушкам
        поэты любы.
Я ж умен
        и голосист,
заговариваю зубы -
только
      слушать согласись.
Не поймать меня
              на дряни,
на прохожей
            паре чувств.
Я ж
    навек
         любовью ранен -
еле-еле волочусь.
Мне
    любовь
           не свадьбой мерить:
разлюбила -
            уплыла.
Мне, товарищ,
             в высшей мере
наплевать
         на купола.
Что ж в подробности вдаваться,
шутки бросьте-ка,
мне ж, красавица,
                не двадцать,-
тридцать...
            с хвостиком.
Любовь
      не в том,
              чтоб кипеть крутей,
не в том,
        что жгут угольями,
а в том,
       что встает за горами грудей
над
    волосами-джунглями.
Любить -
       это значит:
                в глубь двора
вбежать
        и до ночи грачьей,
блестя топором,
            рубить дрова,
силой
    своей
         играючи.
Любить -
    это с простынь,
             бессоннницей
                рваных,
срываться,
      ревнуя к Копернику,
его,
  a не мужа Марьи Иванны,
считая
     своим
        соперником.
Нам
   любовь
       не рай да кущи,
нам
   любовь
        гудит про то,
что опять
        в работу пущен
сердца
    выстывший мотор.
Вы
   к Москве
          порвали нить.
Годы -
     расстояние.
Как бы
     вам бы
          объяснить
это состояние?
На земле
       огней - до неба...
В синем небе
          звезд -
                до черта.
Если бы я
       поэтом не был,
я б
   стал бы
         звездочетом.
Подымает площадь шум,
экипажи движутся,
я хожу,
     стишки пишу
в записную книжицу.
Мчат
    авто
        по улице,
а не свалят наземь.
Понимают
       умницы:
человек -
        в экстазе.
Сонм видений
            и идей
полон
      до крышки.
Тут бы
       и у медведей
выросли бы крылышки.
И вот
    с какой-то
              грошовой столовой,
когда
    докипело это,
из зева
      до звезд
             взвивается слово
золоторожденной кометой.
Распластан
         хвост
              небесам на треть,
блестит
      и горит оперенье его,
чтоб двум влюбленным
                на звезды смотреть
их ихней
       беседки сиреневой.
Чтоб подымать,
            и вести,
                и влечь,
которые глазом ослабли.
Чтоб вражьи
           головы
                спиливать с плеч
хвостатой
      сияющей саблей.
Себя
   до последнего стука в груди,
как на свидание,
              простаивая,
прислушиваюсь:
            любовь загудит -
человеческая,
           простая.
Ураган,
     огонь,
         вода
подступают в ропоте.
Кто
   сумеет совладать?
Можете?
      Попробуйте....
                1928

Кахаць - гэта значыць...
Синильга-Ларыса Владыко
                ЛІСТ ТАВАРЫШУ КОСТРОВУ

Прабачыце
        мяне,
             таварыш Кастроў,
з уласцівым
        душэўным абсягам,
што частка
        на Парыж адпушчаных строф
на лірыку
        я
         растранжыру.
Прадстаўце:
         уваходзіць
               прыгажуня ў залу,
у мяхі
       і каралі абцягнутая.
Я
 гэту прыгажуню ўзяў
                і сказаў:
- правільна сказаў
                ці няправільна? -
Я, таварыш,-
           з Расіі,
знакаміты ў сваёй краіне я,
я відаў
        дзяўчын прыгажэй,
я бачыў
        дзяўчын зграбней.
Дзяўчынам
        паэты любы.
Я ж разумны
        і галасісты,
загаворваю зубы -
толькі
      слухаць пагадзіся.
Не злавіць мяне
              на дрэні,
на нязграбнай
            пары пачуццяў.
Я ж
    навек
         каханнем паранены -
ледзь-ледзь валакуся.
Мне
    каханне
           не вяселлем мераць:
разлюбіла -
            спыла.
Мне, таварыш,
             у вышэйшай меры
напляваць
         на купала.
Што ж у падрабязнасці ўдавацца,
жарту кіньце-ка,
мне ж, прыгажуня,
                не дваццаць,-
трыццаць...
            з хвосцікам.
Каханне
      не ў тым,
              каб кіпець круцей,
не ў тым, што паляць вуголлем,
а ў тым, што ўстае за горамі грудзей
над
    валасамі-джунглямі.
Кахаць -
       гэта значыць:
                у глыб двара
ўбегчы
        і да ночы грачай,
блішчучы сякерай,
            секчы драва,
сілай
    сваёй
         гуляючы.
Кахаць -
    гэта з прасцінаў,
             бяссоніцай
                парваных,
зрывацца,
      раўнуючы да Каперніка,
яго,
  a не мужа Мар'і Іванны,
лічачы
     сваім
        супернікам.
Нам
   каханне
       не рай ды шаты,
нам
   каханне
        гудзе пра тое, што зноў
        у працу пушчаны
сэрцы
    якіх выстыў матор.
Вы
   да Масквы
          парвалі нітку.
Гады -
     адлегласць.
Як бы
     вам бы
          растлумачыць
гэты стан?
На зямлі
       агнёў - да неба...
У сінім небе
          зорак -
                да халеры.
Калі б я
       паэтам не быў,
я б
   стаў бы
         зарачотам
Уздымае пляц шум,
экіпажы рухаюцца,
я хаджу,
     вершыкі пішу
ў запісную кніжыцу.
Імчаць
    аўта
        па вуліцы,
а не зваляць далоў разам.
Разумеюць
       разумніцы:
чалавек -
        у экстазе.
Процьма бачанняў
            і ідэй
поўны
      да вечка.
Тут бы
       і ў мядзведзяў
выраслі б крылцы.
І вось
    з нейкай
              грошавай сталовай,
калі
    дакіпела гэта,
з зяпы
      да зорак
             узвяваецца слова
золатанароджанйй каметай.
Распластаны
         хвост
              нябёсам на траціну,
блішчыць
      і гарыць апярэнне яго,
каб двум закаханым
                на зоркі глядзець
іх
       альтанкі бэзавай.
Каб уздымаць,
            і весці,
                і вабіць,
якія вокам саслаблі.
Каб варожыя
           галовы
                спілоўваць з плячэй
хвастатым
      зіхатлівым шабляй.
Сябе
   да апошняга груку ў грудзі,
як на спатканне,
              прастойваючы,
прыслухоўваюся:
            каханне загудзіць -
чалавечая,
           простая.
Ураган,
     агонь,
         вада
падступаюць у нараканні.
Хто
   здолее ўправіцца?
Здолееце?
      Паспрабуйце....


Рецензии

Завершается прием произведений на конкурс «Георгиевская лента» за 2021-2025 год. Рукописи принимаются до 24 февраля, итоги будут подведены ко Дню Великой Победы, объявление победителей состоится 7 мая в ЦДЛ. Информация о конкурсе – на сайте georglenta.ru Представить произведения на конкурс →