З цёмных вырваліся нетраў,
На зямлі пануюць ветры.
З маладой, шалёнай сцюжай
Ветрадуй сябруе дужа.
Растрапаў сухія кветкі,
Роўна выгладзіў палеткі,
Праз шырокасці усе
Злосна снежны пыл нясе.
Ён пакрыўдзіў вербалозы —
Расчасаў густыя косы,
Соснам вецце паламаў
Ды зямлю замураваў.
У прысадах не марудзіць —
Грушы, яблыні ён будзіць.
Кустаўё да долу гне,
Хат прыціхлых не міне.
Не адважуся як аўтар
Наракаць на твой характар.
Ты — суровы гаспадар —
Ў далеч мкнеш чароды хмар.
13.02.2021
Лютаускi ветрадуй
© Copyright: Любовь Сивурова, 2022
Свидетельство о публикации №122031103464
Свидетельство о публикации №122031103464
Рецензии