На зямлі я такі не адзіны,
Хто ўлюбёны ў сваю Беларусь.
Я жыву прыцягненнем Радзімы
І кута, дзе засланы абрус.
Дом мой там, дзе шчымлівыя песьні
У застоллі пяе талака.
Маё сэрца жыве на Палессі --
З ім цячэ маіх думаў рака.
Тут свая мілагучная мова:
Паляшуцкіх балот дыялект.
Сэрца радуе родны мне говар --
Ён -- адбітак: зямлі інтэлект.
Ты паслухай, як Прыпяць гамоніць,
З чародой белых чапляў, буслоў...
На лугах яе пасвяцца коні,
Адбіваецца ў хвалях вясло.
Абнялі яны плыткі мой човен,
Быццам маці сваё немаўля.
Тут на роднай, разважлівай мове,
Размаўляе з народам зямля.
На Палессi
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122021603471
Свидетельство о публикации №122021603471
Рецензии