Иван Ярославов. Изменение души. Рус. Бел

Я каждый день как бы рождаюсь заново,
А чтобы люди, целостность любя,
Могли узнать во мне того же самого,
Я вспоминаю прошлого себя.

Я вспоминаю замыслы вчерашние
И отношение своё к вещам,
К событьям, к облакам, к ветрам над пашнями,
Что отрицал, как звал, что возвращал.

Порой забудусь или что-то спутаю,
И то, что свято чтил вчера, громлю,
И, увлечённый огненной минутою,
Вдруг ненавидимое полюблю.

О, ясность раскалённая, по малости
Я остываю, в вечность не спеша,
И, остудясь, цветами запоздалости,
Меняется во времени душа...


Змена душы
 
Я кожны дзень як бы нараджаюся нанова,
А каб людзі, цэласнасць любя,
Маглі пазнаць мяне таго ж самага,
Я ўспамінаю мінулага сябе.

Я ўспамінаю задумы ўчорашнія з намі
І стаўленне сваё да рэчаў,
Да падзей, да аблокаў, да вятроў над раллямі,
Што адмаўляў, як клікаў, што вяртаў.

Парой забудуся ці штосьці зблытаю,
І тое, што свята паважаў учора, грамлю,
І, захоплены агністай хвілінаю,
Раптам ненавіднае палюблю.

О, выразнасць распаленая, па драбніцы
Я астываю, у вечнасць не спяшаючыся,
І, астудзячыся, кветкамі запозненасці,
Змяняецца ў часе душа не каючыся...


     Перевёл Максим Троянович