Арон Крупп. Осенняя песня о зиме. Рус. Бел

В небе крик журавлей – это песня осенняя,
Над печалью полей, над осенними тенями.
Я слежу, чуть дыша за полётом на юг.
Птичьи клинья спешат от метелей и вьюг.
И плывёт, чуть простуженный,
Птичий горестный крик
Над морями, над сушею
На чужой материк.

Ветер листья озёр полосует морщинами,
По утрам на костёр ставлю воду со льдинами.
И горят, и дрожат листья клёнов, берёз,
Не загасит пожар дождь потоками слёз.
Ветер сети связал в путях
Из осенних дождей,
Он запутал меня в сетях –
Ни надежд, ни путей.

Но ведь это дожди – а они уйдут,
Журавлей проводив, мир снегам отдадут.
И пойдут по снегам лыжные следы,
Нас ведь не испугать ватою из воды.
Это птицам лететь на юг,
Нам – их в путь провожать.
Это нам встречать время вьюг,
И сквозь вьюги бежать.
1965 год.    


«Восеньская песня пра зіму»

Ў небе крык жураўлёў – гэта песня восеньская,
Над смуткам палёў, над восеньскімі ценямі.
Я сачу, ледзь дыхаючы за палётам на поўдзень.
Птушыныя кліны спяшаюцца ад завей і віхур.
І плыве, ледзь прастуджаны,
Птушыны гаротны крык
Над морамі, над сушамі
На чужы мацярык.

Вецер лісце азёр паласуе маршчынамі,
Па раніцах на вогнішча стаўлю ваду з крыгамі.
І гараць, і дрыжыць лісце клёнаў, бяроз,
Не загасіць пажар дождж струменямі слёз.
Вецер сеткі звязаў у шляхах
З восеньскіх дажджоў,
Ён заблытаў мяне ў сетках –
Ні надзей, ні шляхоў.

Але бо гэта дажджы – а яны сыдуць,
Жураўлёў праводзіўшы, свет снягам аддадуць.
І пойдуць па снягах лыжныя сляды,
Нас бо не спалохаць ватаю з вады.
Гэта птушкам ляцець на поўдзень,
Нам – іх у шлях выпраўляць.
Гэта нам сустракаць час віхур,
І скрозь віхуры бегчы.

    Перевёл Максим Троянович