Я выплакаў вершы з вачэй,
Падняў іх з раллі ўзаранай,
Каб стала зямлі лягчэй,
Каб ёй не балелі раны.
Я выціснуў іх з валуноў,
Што чулі размовы продкаў,
Каб мова гучала зноў,
Не страчвала ў часе зроку.
Сягоння ты кажаш мне:
Хадзем, вып'ем разам кавы...
Твой голас я чуў у сне,
Ён быў, бы жыццё, цікавы.
Кавярні сталічнай пах
Імчаўся па вулках Вільні.
Спяваў ля касцёла птах
Прыгожы такі, цывільны.
Ты помніш той светлы дзень,
Што звёў нас ля Вострай брамы?
Тады я ў душу прадзеў
Спакой, што ўслаўлялі Храмы.
І сёння, калі мой верш
Блукае па цесных вулках,
Ты проста яму павер,
Даверся Айчыны гукам.
Гукi Айчыны
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122011004624
Свидетельство о публикации №122011004624
Рецензии