Паміраюць лепшыя паэты,
Пакідаюць для нашчадкаў след.
Бо паэт, які жыве без мэты,
Гэта эгаіст, а не паэт.
Хто ад лейкіміі, хто ад язвы,
А каго прыбраў да рук кавід...
Стаў наш час для творчасці заразны.
Хто ж наступны будзе і калі?
Забірае смерць іх ганарары,
Прыціскае целы да зямлі.
Ці ж загояць грошы тыя раны,
Калі мы сыноў не збераглі?
Калі чую кепскую навіну --
Вершы іх прыгадваю ў душы.
Толя Сыс сяброў сваіх пакінуў.
Ён у вершы словам не грашыў.
А калі і браў наліты келіх --
Выпіваў яго за Беларусь:
Каб сады ў Гарошкаве квітнелі,
Каб не ціснуў на паэтаў груз.
Паміраюць лепшыя паэты,
Пакідаюць для нашчадкаў след.
Там растуць азёры для планеты
І лясы, што ім глядзяць услед.
15.12.2021. Заслаўе
Памяцi сяброу
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122011004568
Свидетельство о публикации №122011004568
Рецензии