Борис Леман. Брак. Рус. Бел

 

                И познал жену свою*.

Не может яблоня нам груши принести,
Не может лилии бутон раскрыться розой,
И речь моя не может расцвести
Не музыкой стиха, а слов привычных прозой.

Так, в жизнь входя, душа себе всегда
Находит тело, что созвучно с нею,
Что отразит ее, как зеркало пруда
Лазурь небес недвижностью своею.

И коль в тебе живет не похоть, а Любовь,
То все в любимой, словно море сушу,
Лицо, и взор, и жест - все вновь и вновь
Тебя влекут познать за телом душу.

И каждый поцелуй, касанье, ласка тел
Всегда ведут, коль души вместе слиты,
Туда, где тела нет, но дух, за тот предел,
Которым души от земного скрыты.

Вот почему в библейском "он познал"
Не похотью звучат письмен святые знаки,
Но мудростью того, кто это написал
О душах, слитых воедино в браке.



Шлюб

                І спазнаў жонку сваю*.

Не можа яблыня на дрэве грушы мець,
Бутон лілеі расчыніцца ружай,
Маёй гаворцы цяжка заквітнець
Не музыкай, а слоў нязвыклай прозай.

Так, у жыцці душа сабе заўсёды
Знаходзіць цела, што сугучна з ёю,
Што, як люстэрка сажалкі з нагоды
Блакіт нябёсаў сцішаных сваёю.

І калі ў нас не юрлівасць, а Любоў,
Тое ўсё ў каханай, нібы мора сушу,
Твар, і позірк, і жэст - усё зноў і зноў
Цябе вабяць спазнаць за целам душу.

І кожны пацалунак, дотык, ласка целаў
Заўсёды вядуць, калі душы разам зліты,
Туды, дзе цел няма, але дух, мяжуе ўмела,
Бо душы ад зямнога ўтоена спавіты.

Вось чаму ў біблейскім "ён спазнаў"
Не юрлівасцю гучаць святыя знакі,
Але мудрасцю таго, хто гэта напісаў
Пра душы, злітых разам у шлюбе.

    Перевёл Максим Троянович