Памылася сонца ў сцюдзёнай вадзе,
Ды косы свае расчасала.
Сонца зямлі падарыла спадзеў,
Каб вера ў жыццё не згасала.
Той, хто за сонцам па крузе хадзіў --
Змог бачыць ягоную стому.
Цяжка быць дужым, калі ты адзін
З работы шыбуеш да дому.
Даруем мы сонцу ўсе хмурыя дні,
Што дораць зямлі вясёлку.
Хтосьці сказаў мне: вясёлка ёсьць німб,
Які вырастае звонку.
Хацеў запярэчыць таму дзіваку,
Ды сонца зацьміла ўсе словы.
Да промняў яго працягнуў я руку
І боскай крануўся мовы.
08.01.2022. Заслаўе
Сонца у сцюдзёнай вадзе
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122011004110
Свидетельство о публикации №122011004110
Рецензии