Сергей Есенин. Мы теперь уходим понемногу...

     Рус.Бел

Мы теперь уходим понемногу
В ту страну, где тишь и благодать.
Может быть, и скоро мне в дорогу
Бренные пожитки собирать.

Милые березовые чащи!
Ты, земля! И вы, равнин пески!
Перед этим сонмом уходящим
Я не в силах скрыть своей тоски.

Слишком я любил на этом свете
Все, что душу облекает в плоть.
Мир осинам, что, раскинув ветви,
Загляделись в розовую водь.

Много дум я в тишине продумал,
Много песен про себя сложил,
И на этой на земле угрюмой
Счастлив тем, что я дышал и жил.

Счастлив тем, что целовал я женщин,
Мял цветы, валялся на траве,
И зверье, как братьев наших меньших,
Никогда не бил по голове.

Знаю я, что не цветут там чащи,
Не звенит лебяжьей шеей рожь.
Оттого пред сонмом уходящим
Я всегда испытываю дрожь.

Знаю я, что в той стране не будет
Этих нив, златящихся во мгле.
Оттого и дороги мне люди,
Что живут со мною на земле.



Мы зараз сыходзім патроху...

Мы зараз сыходзім патроху
Ў тую краіну, дзе ціш і мілата.
Можа быць, і хутка мне ў дарогу
Тленныя пажыткі пазбіраць.

Мілыя бярозавыя гушчары!
Ты, зямля! І вы, раўніны назаўжды!
Перад процьмай, што сыходзяць да пары
Я не ў сілах схаваць сваёй нуды.

Занадта я кахаў на гэтым свеце
Ўсё, што душу надае ў плоць.
Свет асінам, што, раскінуць вецце,
Загледзеліся ў ружовую водзь.

Шмат я дум у цішыні прадумаў,
Шмат я песень пра сябе складаў,
І на гэтай на зямлі панурай
Шчаслівы, што дыхаў я і жыў.

Шчаслівы тым, што цалаваў жанчын,
Камячыў кветкі, валяўся на траве,
І звяроў, як братоў нашых меншых,
Ніколі не біў па галаве.

Ведаю, што там не квітнеюць чашчы,
Не звініць лебядзінай шыяй жыта.
Таму прад процьмай якая сыходзіць нашча
Выпрабоўваю дрыготку я адкрыта.

Ведаю я, што ў той краіне не будзе
Гэтых ніў, бы золата ў імзе.
Таму мне дарагія людзі,
Што жывуць са мною на зямле.


   Перевёл Максим Троянович