язычнiцтва

Раптоунай велiччу святла
скрозь разарваныя аблокi
мiльгне маланкаю зара
свiтанак  дбая соннавокi

ня знаючы  свяцiлау тых
што iншай цяплыней зыходзяць
прымае позiркавы дых
гэту не стомленаю здольнасць

i бляскам адыдзе iмжа
у бязмежжы вольнага прастору
сцюдёным ветрыкам дрыжа
па восеньскаму загавору

так плынь няумольных часавiн
засьведчыць цуд i грэх свячэньня
гэтых палёў
лясоў
вышiнь
у паганскiм
вопыте
зьмiрэньня


Рецензии