язычнiцтва
скрозь разарваныя аблокi
мiльгне маланкаю зара
свiтанак дбая соннавокi
ня знаючы свяцiлау тых
што iншай цяплыней зыходзяць
прымае позiркавы дых
гэту не стомленаю здольнасць
i бляскам адыдзе iмжа
у бязмежжы вольнага прастору
сцюдёным ветрыкам дрыжа
па восеньскаму загавору
так плынь няумольных часавiн
засьведчыць цуд i грэх свячэньня
гэтых палёў
лясоў
вышiнь
у паганскiм
вопыте
зьмiрэньня
Свидетельство о публикации №121122901097