па беларуску Туга
скрозь самавiтыя аблокi
мiльгне маланкаю зара
свiтанак дбая соннавокi
i бляскам адыдзе iмжа
у бязмежжы вольнага прастору
сцюдёным ветрыкам дрыжа
па восеньскаму загавору
i плынь няумольных часавiн
захопiць цiхае свячэнне
гэтых палёў
лясоў
вышiнь
тугой шчымлівага
заспакаення
Свидетельство о публикации №121122702509