па беларуску Туга

Раптоунай велiччу святла
скрозь самавiтыя  аблокi
мiльгне маланкаю зара
свiтанак  дбая соннавокi

i бляскам адыдзе iмжа
у бязмежжы вольнага прастору
сцюдёным ветрыкам дрыжа
па восеньскаму загавору

i плынь няумольных часавiн
захопiць цiхае свячэнне
гэтых палёў
лясоў
вышiнь
тугой шчымлівага
заспакаення


Рецензии