Иван Ярославов. Стих 44. Рус. Бел
На стекло окна.
По квартире чёрной кошкой
Бродит тишина.
То легко коснётся вазы
На краю стола,
То сверкнёт зелёным глазом
В темноте угла.
Капель дождевых накрапы,
Гулкий шум двора
В мягких и пушистых лапах
Спрячет до утра...
Не спугну и не нарушу
Меховой покой,
Что мою ласкает душу
В суете людской.
Верш 44
Наляцелі зоркі-мошкі
На шкельца вакна.
Па кватэры чорнай кошкай
Блудзіць цішыня.
То кранецца вазы лёгка
Нібы-та рука,
То блішчыць зялёным вокам
У цемры кутка.
Капежу дажджа накрапы,
Гулкі шум двара
Ў мяккіх і пухнатых лапах
Раніцу пара...
Не спуджу і не парушу
Футры супакой,
Што маю так лашчыць душу
Ў мітусні людской.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121122104280