Мы крочылі па клавішнаму бруку.
Ты з кропкі "П", а я, вядома, з "У",
Каб вечарам сустрэцца у фэйсбуку,
Забыць аб тым, што ноч была для сну.
Я напісаў табе ўсяго тры словы,
А ты ў адказ мне напісала пяць.
Мы выткалі не дыялог, аснову,
Прыдумалі, як нам дваім не спаць.
Здавалася, што нас з'яднала вечнасць,
Што гэта ноч калісьці ўжо была .
Гавораць: час старыя раны лечыць.
Над намі поўня паваю плыла.
Ты ў гэту ноч была ярчэй, чым зорка.
Тваё святло я сэрцам адчуваў.
Яно было ў душы маёй і звонку --
Я ў свет кахання дзверы адчыняў.
Н
© Copyright: Валерий Познякевич, 2021
Свидетельство о публикации №121122000165
Свидетельство о публикации №121122000165
Рецензии