У мёд пчаліны падмяшалі дзёгцю.
Сказалі: ешце, колькі Вам заўгодна.
Хто з лыжкі еў, а хто саскрэбваў ногцем, --
Куды падзецца, калі ты галодны?
Змяшаліся ў жыцьці майго народа
І слодыч, і гаркавы смак атруты.
Змяшаліся і краты, і свабода,
І вера, і памкненьні, і пакуты.
Той горкі мёд кіпіць у нашых жылах:
Ён вырастае помстаю за здзекі.
Не ўтоіш у мяшку дзіравым шыла,
Калі рублі патрачаны на лекі.
А той, хто дзёгаць той у бочку кінуў,
Не зразумеў, што сёння, або заўтра
Ён будзе есці голую мякіну --
Калі не з'есць, прымусіць з'есьці варта.
Не здольны краты спаланіць свабоду
І знішчыць думкі вольнага народа.
Не мёду прысвяціў я сёння оду
А дзёгцю, што яго знічтожыў водар.
10.12.2021. Менск
Мёд i дзёгаць
© Copyright: Валерий Познякевич, 2021
Свидетельство о публикации №121121503742
Свидетельство о публикации №121121503742
Рецензии