па беларуску 14. 1

Калi з галінак
на прасвет
спадае след 
празрыстых кропель
вiльготны ранак
настае
туман пускаючы
як опiй
i адчуваючы ужо
начнога лесу
прахалоду
прадбачыць восень
у сiвай мгле
час маладога
снегасходу
i мы ня ведаем
ня снiм
пяшчотай не
кранаем  вуснау
што мусiць здарыцца
затым 
з iльдзiстай складнасцю
асiн
з бурштынам слёзным
залацiстых
соснау
i у халадэчу нематы
паволi
акуная думкi
каб прастамоуяу галасы
не так былi глухi
i чуткi
былых пачуццяу  цеплыню
мы гасiм велiчна
як свечы
прыабдымая вышыней
тый лес
за стынушчыя плечы


Рецензии