Игорь Северянин. Молитва. Рус. Бел

Достоевскому
Благочестивого монастыря
Гостеприимство радостно вкушая,
Я говорю: жизнь прожита большая,
Неповторяемая на земле!
Все находимое порастерял
И вот, слезами взоры орошая,
Я говорю: жизнь прожита большая…
Проговорил — и сердцем обомлел:
Большая жизнь, но сколького не знал!
Мелькают страны, возникают лица
Тех, о которых некому молиться,
Кто без молитвы жил и постарел…
Чем дольше-жизнь, тем явственней сигнал…
С кем из безвестных суждено мне слиться?
О всех, о ком здесь некому молиться,
Я помолюсь теперь в монастыре…

Малітва

Дастаеўскаму
Набожнага манастыра
Гасціннасць радасна смакуючы,
Я кажу: жыццё пражыта чуючы,
Непаўторным на зямлі!
Усё, што знаходзіў пагубляў
І вось, слёзамі позіркі абрашаючы,
Я кажу: жыццё пражыта вялікае…
Прагаварыў — і сэрцам самлеў:
Вялікае жыццё, але чаго не ведаў!
Мільгаюць краіны, узнікаюць сталіцы,
Твары, пра якія няма каму маліцца,
Хто без малітвы жыў і пастарэў…
Чым даўжэй-жыццё, тым выразней сігнал…
З кім з невядомых наканавана мне зліцца?
Пра ўсіх, пра каго тут няма каму маліцца,
Я памалюся зараз у манастыры…