Мне, праўда, да жалобы шкода
Хацін пакінутых старых.
І ведаць хочацца мне тых,
Хто назаўжды сышоў ад іх.
Я стаю паміж цёмных хацін.
Мякка змрок прытуляецца звонку.
Люд пакінуў сваіх сірацін,
Толькі вецер пяе наўздагонку.
Ў полі кнігаўка плача здавён,
Жураўлі на свой лёс наракаюць.
Вербаў постаці йдуць на паклон,
А за шыбамі твары ўзнікаюць.
Той зямлі я пакіну паклон.
Цішыня да сябе прыварожыць.
Позірк свой адарву ад вакон ;
Продкаў сон не хачу устрывожыць.
Ля пустых хацiн
© Copyright: Любовь Сивурова, 2021
Свидетельство о публикации №121120101832
Свидетельство о публикации №121120101832
Рецензии