Споведзь

                Пра сваё жыццё мне поведзь!
                Зараз-зараз, будзе… споведзь.

Ад сонечных промняў,
Ад радасці гэткай
З паловы жыцця
Утварылась паэткай.

З маленькіх гадочкаў
Паэткай не стала.
З матуляю разам
Песяенькі спявала.

Ўвайшлі у свядомасць
Салоўкавы трэлі,
Лясныя сцяжынкі,
Лугоў акварэлі.

Штодня расцвітала
Галінкаю бэзу.
Каханне спазнала,
Яго антытэзу.

Ў чужых каляінах
Віла я гняздоўе,
Направа, налева
Губіла здароўе.

Ў тугіх пералётах
Не бачыла хаты.
Амаль што без мамы
Раслі птушаняты.

Я цяжкаю працай
Свой хлеб здабывала.
У творчых памкненнях
Спакою не знала.

Паўз колкі карчэўнік
Шукала варункі,
Каб вызначыць толькі
Свае накірункі.

Ішла на ражон,
Праяўляла актыўнасць.
І не заўважала
Жыцця рэактыўнасць…

Пакуль вечны холад
Мне ног не астудзіць,
Хачу бег жыцця
Я свайго замарудзіць.

Хачу перастаць
На ўсіх цэтлікі вешаць:
Другая мелодыя
Душу ўсцешыць.

Найлепшы спявак,
Што будзіў нас ад веку,
Без зменлівай моды
Спяе «Ку-ка-рэ-ку».

Другі Уладар
Маё сэрцайка зойме,
Туманны світанак
Сабою абойме.

Настыла, каб скрозь
Тэлефоны звінелі!
Я мару пачуць,
Як зазвоняць капелі.

На кладцы ля броду
Схаплюся за вецце,
Гайданку зраблю,
Што была ў малалецтве.

Прайду па радзімых
Лясах, лугавінах,
З бацькоўскай зямлёю
Ўзнаўлю пупавіну.

Пры кожнай хвіліне
І кожнай нагодзе
Займу сваё годнае месца
Ў прыродзе.