Дзецi зямлi

Што нараджаюць землі,
Землi пакутау i гора?
Каго там гадуюць сем'i
У' кайданах на горлах?

Мо, вялiкiя дрэвы,
Што шлюсць у' абшар лiстоту,
Дзеучын, што мужам смелым
Дораць сваю пяшчоту?

Не, не бывае з пылу
Дрэу ды людхей добрых!
Пыл намяце вiры,
Дрэвы крыжам падобны!

Там, у глыбоких ямах
У белым ляжаць дзецi!
У шнарах, балючых ранах
Сочуць іхнія сэрцы!

Толькi - нiшто не зломiць ,
Моцны - метал гарты
Глебу яны напояць
Уласнай крывёю жаркай

Стануць крыжы як кветкі,
Стануць на ноги дзеткi,
Стануць залечаны шнары
Стануць сэрцы як полымя.

Хутка дубоу пасевы
Галле у абшар пацягнуць
Волатамi з лягендау
У ахову дзяцей стануць

Зкласцi усю зброю у горны,
Вылiць з металу шчасце,
Каб яно была самым
Моцным як лыцпра палiца!

Хутка их маці з бацькамi
Шчаслива самі выгадуюць
Сажанцы пасаджаныя
Ва уласным садзе шчаслiвым

Гляньце, тут дрэвы як дзеучыны
У кветках белыя кроны
Як валасы іх прыгожыя
А белыя ноги - як коранi.

Гляньце, дзеткі тутэйшыя
Сонцам быццам запечаныя
Як загарэлыя пышкі

З печы,

А ў вуснах - спевы у' iх!