Нюсiна спаднiца

Прашаптала Яня Галi:
«Раскажу пра наш кур`ёз» -
Пры сустрэчы на базары,
Завалiўшыся  на воз.

--Смех быў з Нюсi, ой, дарэчы,
Затраслася Дубiна.
Мой сусед зламаў парэнчы,
Павалiўся -  без вiна.

Звадкi з жонкай меў ён многа -
На прыступкi не ўзыйсцi,
А парэнчы -  дапамога,
Абаронца для касцi.

- Бог з суседам, як там Нюся?
Не тамi, кажы хутчэй!
- Ой, суседушка, рыхтуйся –
Слёзка брызнецца з вачэй.

- Не маўчы, якое гора,
Што чакае мяне плач?
- Раскажу, вось будзе ўмора!
Плач ад смеху, так адзнач.

Хлеб у вёску па аўторках
Нам прывозiць хлебзавод,
Як машына на пагорак –
Павалiў увесь народ.

I стаiць пад крамай гужам,
Як бы ўсе тут у чарзе,
Кожны хоча стаць за дужым,
Якi першым прашмыгне.

А за iм i сам так лёгка
У прылаўка ўжо стаiш.
Нос казыча хлеба корка -
Прытаiўся, быццам мыш.

Вось i Нюся, мы ўсе знаем,
На пралом заўжды iдзе –
Дзе рукамi, дзе лакцямi
Разграбе, як на вадзе.

Так было i на тым тыднi:
Штурханiна, валтузня.
Хтось крычаў: «Якiя злыднi,
Закруцiлася нага!»

Было звадкi, шуму многа –
Кожны марыў першым быць.
Хто каго тут пераможа,
Хто каго перакрычыць?!

Да прылаўка Нюся штурмам -
Зачапiлася за штось.
Павалiла сабой урну,
Разабрала яе злосць.

Хоча Нюся падхапiцца
Ды трымаюць яе ноги,
Фу ты! Нейчую спаднiцу
Падняла яна з падлогi.

Нюся  ў голас закрычала:
«Хто спаднiцу з вас згубiў?»
Шпiлька вострая, як джала,
Укалола пальцаў згiб.

А яна спаднiцу круцiць
У сябе над галавой
Як рыбак над рэчкай вуды,
I жужжыць, як пчолаў рой.

Бы салдатка з-па замежжа,
Сцяг узняўшы над сабой,
Заклiкала ўсiх паспешна
На рашучы, спраўны бой.

Бабы лапаюць спаднiцы,
Ды на мейсцы ўсе яны:
«У каго ж магла згубiцца?» -
Рэжуць гукi, як званы.

Тут усе аталапелi,
Памутнiўся нават зрок.
Стаiць Нюся, як з пасцелi,
У кашулi – люд замоўк.

I так гучна прапануе –
На спаднiцу паглядзець.
Хохат дружны: «Цьфу ты,
Не рычы, як той мядзведзь!»

Павалiлiся ад смеху
Па прыступках аж на двор.
Тут для ўсiх была пацеха –
Ну якi там абгавор?

Нюся гучна як падскочыць:
«Бог паслаў мне добры знак!
Я ж карункi да паўночы
Ледзь паспела давязаць.

Як прыгожа, людзi, гляньце,
Паказаць бы не змагла.
Бог вось даў вялiкi шанец -
Падзiвiцца з рамяства…

Сэрца рэзнула тайфунам -
Яна ўчора, як  цыган,
Папрасiлася карунак,
I пры мне – такi падман

 I ты ведаеш, Галiна,
Чуць святло – яна ў дзвярах,
Кажа цiхенька: «Янiна,
Я ўзяла табе заказ.

Людзi валам павалiлi,
Згоду маю на адзiн.
Дась Гасподзь табе хай сiлы,
Ты два метрыкi спляцi.

Не дарэмна, а за грошы,
Будзе трыдцаць аж рублёў.
Ты сукенку, ды  ў гарошак,
Купiш к святу – ды з шаўкоў!».

- Я згадзiлася i, праўда,
Грошы трэба, як заўжды,
Запыталася назаўтра
У суседкi ля вярбы:
«Запрасiла колькi Нюся
За карункi, што спляце?»
- Пяцьдзесят, i то па дружбе,
Бо яна вялiкi спец.

- Пачало мяне тут трэсцi,
Я прыбегла да «спеца»:
«Слухай, вывела, нарэшце,
Як жа ты вось так магла?»

А яна мне ў вочы кажа:
«Ты падумай вось сама,
Я пасрэднiк i няйначай,
Не працую задарма».

Што тут скажаш – вельмi кемна!
Гэта ж наша Дубiна.
Каб падману было меней,
Я бы крыкнула: «Ура!».