Нина Салова 2. Ключик накидной. Рус. Бел
Зацвела черемуха на краю села.
Своего я «солнышка» до весны ждала.
Сколько надо было силы, позабыть про клуб...
Я же верила, что милый - тоже однолюб
Ни письма, ни весточки - извела тоска.
Все подружки-девочки крутят у виска:
«Почернела, похудела, больно нам глядеть,
С красотой такой не дело на печи сидеть?»
Женихов мне сватали грустных и смешных.
Своего, как спрятали, все искала в них.
У него глаза, что море, и душа без льдин.
Вот уж горюшко, так горе - он такой один.
Как-то я плелась под вечер с родника с водой,
Вижу : миленький навстречу с девой молодой.
Плечи выпрямила твердо, шаг мой «от бедра»,
И в него плеснула гордо оба я ведра
Хохотала на тропинке, чтобы знали все:
Рано мне справлять поминки по своей красе.
Пусть пригожих разобрали, пусть высоких нет-
Все равно, долой печали с юных моих лет.
Только времечко летело, грусть больнее жгла,
Бегала я то и дело на конец села.
И уже под осень как-то, когда падал лист,
Недалеко, вижу трактор, рядом тракторист.
Бисер крепких слов искрится, нервы потрошит:
Видно, гайка покориться парню не спешит.
Под горячую я руку: « Мать-то тут при чем?
Обними ты эту штуку накидным ключом!»
Разогнулся, распрямился, как могучий дуб.
Взгляд мой тут же зацепился за волнистый чуб.
Ну а в разуме с опаской: «Страшный, как медведь!»
Красоту под грязной маской трудно разглядеть.
Наградил оглядкой строгой, прямо хоть беги:
« Иль иди своей дорогой, или помоги!
Если сможешь, лезь в кабину, жми вон ту педаль,
Коль не жаль - добавил в спину, на ногтях эмаль»
Вдруг куда-то я нажала, лишь бы не ворчал,
В свечке искра пробежала, трактор зарычал.
Улыбнулся он, стирая с моих щек мазут:
« Ишь ты, смелая какая! Хочешь, подвезу!»
Тесно на одном сидении, все ж пустилась в путь-
Клеились к нему колени, прилипала грудь.
Как хотелось, чтоб дороги не было конца,
Льнуло сердце недотроги к сердцу молодца.
Чувства хмелем забродили, и перед постом
Небеса благословили нас своим перстом.
Греет счастье вместе с Богом и в судьбе одной
Оберег наш под порогом, ключик накидной.
Ключык накідной
Заквітнела черемушка на краю сяла.
Свайго я «сонейка» да вясны чакала.
Колькі трэба было сілы, забываць пра клуб...
А я ж верыла, што мілы - будзе адналюб
Ні ліста, ні ветачкі- змарнела нуда.
Усе сяброўкі- круцяць у скроні:
«Счарнела, схуднела, балюча нам глядзець,
Прыгажуняю не дзела на печы сядзець?»
Жаніхоў мне сваталі сумных і смешных.
А свайго хавалі, усё шукала ў іх.
У яго вочы, нібы мора,і душа без мін.
Там, дзе ліха, там і гора - ён такі адзін.
Неяк я плялася пад вечар з крыніцы з вадой,
Бачу : міленькі насустрач з паннай маладой.
Плечы выпрастала цвёрда, крок мой «ад сцягна»,
І ў яго плюхнула ганарліва абодва я вядра
Рагатала на сцяжынцы, каб ведалі ўсе:
Рана мне спраўляць памінкі па сваёй красе.
Хай прыгожых разабралі, хай высокіх цьма-
Усё адно, далоў жа смуткі, гора - не турма..
Колькі часу праляцела, сум слязой ліла,
Бегала раз-пораз смела на канец сяла.
І ўжо пад восень неяк, бо валіўся ліст,
Недалёка, бачу трактар, побач трактарыст.
Пацеркі дужых слоў іскрыцца, нервы трыбушыць:
Відаць, гаечка скарыцца хлопцу не спяшыць.
Пад гарачую я руку: « Мат твой тут пры чым?
Абнімі ты гэту штуку ключом накідным!»
Разагнуўся, распрастаўся, як магутны дуб.
Погляд мой тут жа ўчапіўся за хвалісты чуб.
Ну а розум з асцярогай: «Страшны, як мядзведзь!»
Прыгажосць пад бруднай маскай цяжка разглядзець.
Узнагародзіў аглядкай строгай, прама хоць бяжы:
« Ці ідзі сваёй дарогай, ці дапамажы!
Калі зможаш, лезь у кабіну, цісні вунь педаль,
Калі не шкада - дадаў у спіну, на пазногцях эмаль»
Раптам кудысьці я націснула, абы не бурчэў,
У свечцы іскра прабегла, трактар загырчэў.
Усміхнуўся ён,сціраючы з маіх шчок мазут:
«Бачыш ты,адважная якая! Жадаеш, падвязу!»
Цесна на адной сядушцы, усё ж пусцілася ў шлях-
Ляпіліся да яго калены, ліпла ў грудзях.
Як жадалася, каб дарогі не было канца,
Тулілася сэрца недатыкі да сэрца малайца.
Пачуцці хмелем закіслі, і перад пастом
Нябёсы блаславілі нас сваім перстом.
Грэе шчасце разам з Богам і ў лёсе адной
Засцярог наш пад парогам, ключык накідной.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121111801775