Сустрэча...

Абеля прыблiзiлася да хаты, Яна як Быццам нахiлiлася. У садзе было высокая трава.  На дрэве вясела
чорная кармушка , бо састарэла бо яе павесіў яшчэ бацька Абелі, яна вясела як ужо гадоў дзесяць, ды і лесвіца якую зрабіў бацька таксама была такой жа спарахнелай ,па якой лазіў бацька каб павесіць гэты выраб для птушак . Забор быў ужо пасохлы. Прайшлі даўно пратаптаннай сцяжынкай да дому. Абеля з дзяўчынкай адчынілі дзверы, на кухні, гатавала ежу жанчына. Абеля паздаровалася жанчына абярнулася, крыху нешта прамармытала потым абярнулася праз хвіліны дзве, як бы пазнала, хто побач яна як быццам аджыла за імгненне, прадыхнула. Здавалася тая
сярод стромкіх і глухіх траў сама, як падсохла. Раптам ажыла і зараз, сказала, што ежа зараз гатуецца, прапанавала памыць рукі.  А потым
разліла ежу па талеркам. Сама выйшла на двор пакурыць. Дачка і ўнучка Пачалі есці...Не дакурыўшы цыгарэты, з халата дастала разінку на валасы і села разам са ўсемі . За сталом трымалася маўчанне, як і патрэбна.