Шлях да дому...

    Цягнiк прыпынi;ся...Дачка, яшчэ трымала ляльку у; руках. I яны як бы iшлi разам у;траiх.  Абеля бачыла навокал, што час гэтых мясцiн прайшоу;.  Там дзе раньш была школка, стаяу; двухпавярховы будынах,  а вокна былi зацягнуты фанерай. Яны iшлi разам у;траiх; на ляльцы ад лёгкага ветру ,  хiсталiся араньжавыя валасы. Вось тут быу; калгас! Абеля ведала, што такiх вёсачак шмат. У;жо не так некоторых
людей вабiла садавiна i агароднiна.
   Пачау;ся лес, i яны крочылi разам з iм, i зайшлi на сцежку...З боку лес доу;гiм i працяглым,  бясконцым, а  у;нутры  цiкавым,
ту былi кветкi, раптам сустрэлiся ягады. Абеля набрала жменьку, адкрыла сумку з вадой, яшчэ там былi гасцiнцы, абмыла ягады i пачаставала дачку, сама паспрабавала тодькi ягадку, на смак, бо не хацела ягад. Наогул ёй былi да душы дыеты.
    Раптам зазвiнела ручаiна, затанцавала. Былi чутны гукi, як вада сутыкаецца з каменьчыкамi.