Яшчэ было паўгадзіны да цягніку. Дачка зачаравана глядзела, на вітрыну с пірожаннымі і пачала прасіць купіць ёй, Абеля папрасіла
кошычак з грыбкамі з крэму. Яны крыху пасядзелі.
Настаў час і яны адправіліся ў невялікае падарожжа. Ці доўга не была Абеля ў Маці , не ездзіла кожны месяц, у выяве лунаў яе твар. Абеля паглядзела на дачку, паправіла вусны жмінкай, цяпер колер ляжаў роўна, старая жанчына якая жыве ў сяле , але яшчэ трымала курак; шмат людзей паз'ехала і жыло амаль чалавек дзесяць. Хтосьці прыязжаў, але таксама не затрымліваліся, да і чаго.
Перад вачыма ў памяці паўстаў лес, за дзве дарогі, побач шла чыгунка, хата якую паставіў бацька Абелі.
У вакно цягніка яна бачыла палі, лясы, невялікія азёры і казалася ёй дыхалася лягчэй. Хацелася распастрыцца, расправіцца, але як бы ўжо цела звыкла да абставін горада.
Яна дастала ляльку для дачкі.
У цягнiку...
© Copyright: Владимир Кушарев-Вода, 2021
Свидетельство о публикации №121111503591
Свидетельство о публикации №121111503591
Рецензии