Ян Таировский. Военное солнце. Рус. Бел

Был странным я среди поэтов:
Писал стихи, отбросив страх, –
И маршалом Страны Советов
Назвал вдруг солнце в небесах.

Мой стих пронёсся, как цунами,
Взбесил майора мой сонет:
Гвардейским знаменем над нами
Зарделся трепетный рассвет.

Мой стих врезался в независимость,
Но таять не хотел, как воск:
О, Солнце, мой генералиссимус
И маршал светозарных войск!

Писал я: "Все – до генерала –
Лишь Солнцу мы подчинены".
Мне гауптвахта угрожала
И куча бед от старшины.


Вайсковае сонца

Быў дзіўным я сярод паэтаў:
Пісаў вершы, адкінуўшы страх, -
І маршалам Краіны Саветаў
Назваў раптам сонца ў нябёсах.

Мой верш пранёсся, як цунамі,
Узвар'яваў маёра мой санет уранак:
Гвардзейскім сцягам перад намі
Запунсавеўся трапяткі світанак.

Мой верш уразаўся ў незалежнасць мрой,
Ён раставаць не стаў, як воск:
О, Сонца, мой генералісімус мой
І маршал прамяністых войск!

Пісаў я: "Усе - да генерала -
Толькі Сонцу мы падпарадкаваны".
Мне гаўпвахта пагражала
І куча бед ад старшыны.

  Перевёл Максим Троянович