Пляшка Марцiнi

Пацуланкам Абеля абудзіла Райніса. Яна ўжо была цалкам сабраная і дачка таксама гатовая да сустрэчы з бабуляй і прыгатавала ёй малюнак. Райнісу засталося правадзіць і адвезці іх на чыгуначны вакзал. Спакойны як некалі, з маленькім болем у галаве , ён вёз іх ўжо пазіраючы на дарогу, пакуль, што не прачнулася прыродная жвавасць. Дачка пытала маці пра розныя дамы вуліцы і та крыху расказвала ёй, што ведала. І дачка абацяла, што абавязкова намалюе якой- небудзь дом з гэтай вуліцы. Маці крыху пасміхнулася, і сказала-Намалюешь.
Як быццам лічаныя праплывалі будынкі, дрэвы, людзі, прыпыніліся перад аптэкай, Райніс раней гаварыў, чаму яе маці , не можа перабрацца да іх , і не трэба было бы ехаць і навогул
ён мог бы давесці іх з дачкой. Але Абеля чамусьці хацела адпачыць ад Райніса, ад яго хуткасці, таксама пабыць у жаночай кампаніі. Нашто траціць паліва, хоць і ехаць гадзіны дзве.  Яна ведала Райніса хоць ён быў і рады, што прыехаў да маці жонкі, але астатні час ён не ведаў, што рабіць , хадзіў туды сюды, па хаце , і Абеля вырашыла яго не браць каб было зручней, бо ўсё ж калі сустракаюцца жанчыны яны гаварць пра свае. На адваротным пуці Райніс аджыў ён ехаў хутчэй , бо ён застаўся адзін  і больш ён не пра што не квапіўся, ён хацеў хутчэй дабрацца да дома, бо ў яго была пляшка Марціні, калі не больш, яшчэ чаго.