Полина Орынянская. Рассоле мио. Рус. Бел
покуда черноморская заря
янтарна, как вчерашние напитки.
Раскаяние–большее из зол.
Но, погружаясь в утренний рассол,
душа, почти висевшая на нитке,
почти что оторвавшаяся от,
вдруг чайкой жизнерадостно орёт,
уходит в штопор и выходит к свету.
А камушки разбужено шуршат,
и в каждом тоже теплится душа.
И солнце, как прощальную монету,
что кинул морю пафосный чудак,
выносит на верхушки кипарисов.
И проступают очертанья мысов,
и пьёт рассвет (с похмелья?) Аю-Даг...
Расоле міо
З пахмелля лепш няма, чым – у моры ранак,
пакуль чарнаморскі світанак
бурштынавы, як учорашнія напоі.
Раскаянне – большае з зол.
Але, апускаючыся ў ранішні расол,
душа, амаль на нітачцы вісіць,
амаль што што адарвалася ад раніц,
раптам чайкай жыццярадасна гарлапаніць,
сыходзіць у штопар і выходзіць да святла.
А каменьчыкам хочацца да мамы,
бо ў кожным цепліцца душа таксама.
І сонца, як развітальную манету,
што кінуў мору пафасны дзівак,
выносіць на верхавіны кіпарысаў.
І праступаюць абрысы мысаў,
і п'е світанак (з пахмелля?) Аю-Даг...
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121102701496