Зыгмунт Красиньский. Отрывок

Взываю к вам. о ангелы ли, духи,
вожди небес на божеской замете,
неведомы вам грусть-печаль и муки,
а я счастливей всех на этом свете,

и вас, бессмертных– не страшуся взоров
оттенков радуги и крыльев пламенистых-
подобно вам парю лучистым морем
могу и вам подпеть, летун неистов!

Любимую я плачущей увидел,
вернувшись вслед разлуки в одночасье–
и возродился, за пределы выйдя–
душою слился с плачущей от счастья.

В единстве двух сердец–  земных, не ваших,– 
небесные, ужель мой дух не с вами,
хоть пьёт любовный яд из дольней чаши,
не чаемый, увы, в небесном храме?

Неколебимые в бессмертии, внемлите
земному счастью, родом неземному:
слились сердца, разлукой неубиты,
чтоб вместе быть не расставаясь снова!

Сердца, остывшие до звона эмпиреях,
не ведают, что значит счастья проблеск
в потёмках грусти, горести, потери–
земных, что нашу страсть не побороли!

Не ведают они цены росинки
среди пустыни адового зноя,
ни воскресенья сквозь любви поминки–
морозов, мигом изгнанных весною.

Пожатье рук и слёзы слёз во взорах;
и боль, и робость эта на двоих...
Вы крёстных мук не знаете позора–
что вам, бессмертным, мой терновый стих?!

Терновый цвет снесёт мороз и бури,
печалью вскормлен, грустью напоён–
красив и свеж на высохшем и хмуром,
Эдемских роз милее он, земной.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Do Duchow.
(przy swietle xiezyca)
Sep. 1840.

Ja was wyzywam duchy czy anieli,
Co na blekitu gwiazdach krolujecie–
Coscie na wieki z czola smutek zdjeli:
Bom dzis szczesliwszy na tym smutnym swiecie,

Niz wy w niebiesiech–  nie lekam sie wzrokow
Waszych teczanych i skrzydel z plomienia–
Jak wy dzis plyne wsrod swiatla potokow–
Jak wy, wzniesc moge niesmiertelne pienia!

Te, ktora kocham, placzaca widzialem–
Lza rozrzewnienia powrot moj witala–
Odtad sam caly na zawsze skonalem!
Bom zlal sie z dusza tej, ktora plakala.

Mowcie wy teraz duchy i anieli
Czy w nierozlacznej z jej sercem jednosci
Duch moj niebianstwa waszego nie dzieli?
Choc pije z ziemskiej trucizny milosci?

Wyscie spokojni– trwalem wasze szczescie–
Na ziemi radosc– choc nie z ziemi rodem–
Dwa serca spaja w wznioslejsze zamezcie
Bo zagrozone bolesci rozwodem!

Sa chwile ludzkie, o! wam niedoscigle,
Wy od nas gorniej i piekniej mieszkacie;
Lecz serca wasze wsrod niebios wystygle!
Co piorun szczescia w nieszczesciu– nie znacie!

Co kropla rosy wsrod piekielnej spieki,
Co twarz kochana po dlugim rozdziele!
Co zmartwychwstanie po smierci na wieki!
Co kwiat w pustyni– co iskra w popiele!

Co wzrok lez pelen– co scisnienie reki!
Co wspolna bojazn– co bolesc dzielona!
Nie– wy nie wiecie co na krzyzu meki
Rozkwitajaca cierniowa korona!

I ten kwiat glogow, na tej smutnej ziemi
Wszystkie wytrzyma sloty, wichry, burze–
On z trosk wyrasta– on z smutkow sie plemi–
Swiezy i piekny, jak Edenskie roze!

Zygmunt Krasinski


Рецензии