Углядаюся восені ў вочы:
Іх колер мілуе, не знік.
Ад цемені золкія ночы
Вартуе сярпок-маладзік.
Спазніўся заранак світальны,
Да часу ўзыйсці не паспеў,
Маркоціцца клін развітальны,
Ды ліст у дуброве зжаўцеў.
Прыціхла самотнае поле,
У шэрым тумане прасцяг,
І сэрца хвалюе ўсё болей
Балот журавінавых пах.
Засыпле лістотаю сцежку,
І восень пакліча тугу.
Спынюся на жоўтым узмежку:
Яе адпусціць не магу.
Растанне з восенню
© Copyright: Надежда Момлик, 2021
Свидетельство о публикации №121101705826
Свидетельство о публикации №121101705826
Рецензии