Robert Burns. Бёрнс. Вачамi блакiту...

'Twas na her bonnie blue ee was rain;
Fair tho' she be, that was ne'er my undoing;
'Twas the dear smile when naebody did mind us,
'Twas the bewitching sweet, stown glance o' kindness.

Sair do l fear that to hope is denied me,
Sair do l fear that despair maun abide me;
But tho' fell fortune should fate us to sever;
Queen shall she be in my bosom for ever.

Chloris, l'm thine wi' a passion sincerest,
And thou hast plighted me love o' the dearest!
And thou'rt the angel that never can alter,
Sooner the sun in his motion would falter.
1795

_______________________________________________




НЕ БЫЎ Я ВАЧАМІ БЛАКІТУ АДКРЫТЫ...


Не быў я вачамі блакіту адкрыты,
Не цудаў такіх мне патрэбны харыты,
Ды на часе адзіноты жанчына выразна
Вачамі спачування зірнула прыязна.

Надзея назаўсёды у бок саступіла,
І гора назаўсёды мяне прытуліла.
Каханую лёс адбярэ не пярыне,
А сэрца жанчыну ужо не адрыне.

Ці ё пачуццёвасць на свеце мацней
І любоў ці ёсць свяціць відней?
Хутчэй у нямогласці сонца самлее,
Чым гожасць згасне ценем між глею!



(1759~1796)