1. Зялёны дзённик

                ЗЯЛЁНЫ ДЗЁННІК
1.
28. верасня, 97 г. Нядзеля.
Схадзіў на работу,  зняў тэкст "Хомо сум" (Я — чалавек), інтэрв'ю з доктарам біялагчных навук, які яшчэ і вершы піша) Генадзем Рыкоўскім, падабраў пад гітару песьню на яго словы "Лісце клёнаў залатое...". Зняў тэкст, напісаў тры вершы подпісам "Толя", "Жонцы", "Старэйшаму сыну", з подпісам "Пераклад на іншыя мовы караецца законам рэспублікі "Белая Русь", за непадпарадкаванне законам РБ растрэл на месцы".
Пайшоў пяшком да Сыса. І выйшаў проста да царквы. Каля прахадной убачыў свяшчэнніка. Падыйшоў.
— Добры дзень!
— Здравствуйте.
— Як вас завуць?
— А навошта вам?
— Мяне завуць Толя.
— Ну… мяне Аркадзій.
— А дзе вы нарадзіліся?
— Ну, знаеце, я так не могу, — здаецца, ён пачырванеў.
 — Шчасліва тады вам, — сказаў я і пайшоў да Сыса.
Ён быў дома. Адразу пайшоў за гарэлкай, пакінуўшы мяне аднаго, хоць я і не збіраўся піць. Прыйшоў назад не адзін, а з двума Аляксандрамі (адзін — Малышаў, з якім яны калісьці жылі на Аванграднай, зараз ён жыве ў Пяцігорску і працуе ювелірам, а другі — майстар спорту, шафёр і будзе вазіць Някляева).
Вершы Сыс прачытаў. Чытаў доўга. Сказаў, што “***ня”, я: “Сам ты хуйня!” — я забраў іх назад.
— Ты не достоен іх чытаць.
Потым кінуў на ложак. Хацеў прачытаць вершы Малышаў. Я спачатку не даваў, а потым дазволіў. Ён таксама не зразумеў.
Я Сысу:
— Ты ўвогуле апусціўся. Вунь прыязджаў да мяне паглядзець Андрэйку. І так і не ўбачыў. Ты хоць ведаеш, калі ён нарадзіўся?
— Ну…
— 17-га верасня. А знаеш, што гэта за дзень?
— Ну… А! Дзень з’яднання Усходняй і Заходняй Беларусі. Мы вас освободзілі.
Я ўскіпеў. Ударыў яго пад дых, а потым па чэлюсці.
Малышаў сказаў, што за такія словы, што сказаў Сыс, у Расіі яго ўвогуле б забілі, што, маўляў, ён яшчэ лёгка “отделался”.
Потым чыталі вершы. Запомнілася фраза Сыса: “Не чытай, а то ты якую-небудзь ***ню пачытаеш, і ўсе мае вершы сапсуеш”. Малышаў і я не пілі. Потым Малышаў купіў віна і мы крыху выпілі. Узяў у Сыса інтэрв’ю. Потым паехаў дахаты.