Кавід не лётае над намі,
Бы рой пчаліны над вясной.
Нябачны вірус сэрцы раніць
Вялікай ранаю скразной.
Здаецца жыў, паветрам дыхаў,
Збіраў у лесе маслякі.
Узгадваў хату, поле, выган,
Ды побач з лёсам скразнякі...
Жыццё прайшло раптоўна, хутка,
Нібыта дзень, а потым -- ноч...
Лаза ў вадзе не стала гнуткай --
Сярод зімы за новай кроч.
Ён чуў з дзяцінства бацькаў голас,
Які казаў: сынок, твары!
Брыняў на ніве зернем колас --
Ён аб Радзіме гаварыў.
Асенні дзень святлом праліўся
На творчы шлях, на творчы лёс.
Няма з той восені больш выйсця --
Душа імкнецца да нябёс.
01.10.2021. Заслаўе
Канстанцiну Cевярынцу
© Copyright: Валерий Познякевич, 2021
Свидетельство о публикации №121100604583
Свидетельство о публикации №121100604583
Рецензии