Владимир Зозуля. Кто это умер? Рус. Бел
Слышишь, вздыхает ветер и плачет ива?
Здесь на погосте голь, и Твои кресты
Сеют рядами – крашено, ржаво, криво.
Видишь, тот, крайний, с номером 43,
Ирисы за оградкой: могила – клумба,
Крест с ангелочком, Господи, посмотри,
Как это мило и безнадёжно глупо.
Стелы, кресты, оградки, надгробия.
Мне в этом крайнем будто знакомо что-то.
Кто это умер, Господи, ведь не я?
Так почему там имя моё и фото.
Так почему над нами стоит печаль,
Бледная, будто ей не хватает цвета.
Так почему в руке у неё свеча –
Светлая – будто нам не хватает света.
Хто гэта памёр?
Хто гэта памёр, Пане, ці не Ты, скажы?
Чуеш, уздыхае вецер і плача вярба?
Тут на цвінтары галота, і Твае крыжы
Сеюць шэрагамі – фарбавана, крыва, хіба.
Бачыш, той, крайні, з нумарам 43,
Ірысы за загарадкай: магіла – кветнік,
Крыж з анёлачкам, Пане, паглядзі,
Як гэта міла, бы безнадзейны сметнік.
Стэлы, крыжы, надмагіллі, загарадкі.
Мне ў гэтым крайнім быццам знаёма штосьці.
Хто гэта памёр, Пане, ці не я, не гадкі?
Дык чаму там імя маё і фота ягамосці.
Дык чаму над намі смутак кружляе,
Бледны, быццам яму бракуе колера тла.
Дык чаму ў руцэ ў яго свечка святая –
Светлая – быццам нам бракуе святла.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121100201325