Анатолий Яни. Утешение. Рус. Бел
Когда своё исчезло за туманом,
Упиться самым каверзным обманом,
Когда коварней правда во стократ!
Шагаем мы. От счастья в стороне.
Исчезнет призрак завтрашнего рая.
Я в мир иной уйду, себя карая.
А сколько счастья изменило мне!
Но я уйду в небытие, сгорю,
Погибну, навсегда закрою веки,-
Беднее станет люд на человека,-
И мир ослепнет на одну зарю.
Суцяшэнне
Трохі шчасця ўзяць бы напракат,
Калі сваё знікала за туманам,
Упіцца самым падступным зманам,
Калі каварней праўда ў шматкрат!.
Крочым мы. Ад шчасця ўбаку.
Знікне здань заўтрашняга рая.
Я ў свет іншай сыду, сябе карая.
А колькі шчасця змяніць мне на року!
Але я сыду ў нябыт, згару, у ранак,
Загіну, назаўжды закрыю павекі,-
Бяднейшы стане люд на чалавека,-
Сусвет аслепне на адзін світанак.
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121091102472