Антони Ланге. Закат
I.
На востоке маломеркий
лунный диск себя воронит–
на закате солнце меркнет
в меднопламенной короне.
Неба пропастью бездонной
в багряницах невенчальных
облака дрейфуют сонно:
зорьче звёд заплыв прощальный.
От лучистой меди солнца
все цвета иные дивно:
зелень выблекла в поклонце,
а сапфировые нивы
в фиолетовых вуалях
в серебристые туманы:
солнце светит, а не палит–
старый день в рубины канул.
II.
Ширь заката... Половина
небосвода– синь сапфира.
Геспер бледен... С ясной миной
диск луны всплывает– мирно
блещет золотом, румянцем
величает солнце-диво
в пламенистых туберанцах,
сам же а нимбе млечно-сивом.
Солнце-молодец, прощаясь,
и луна, встречаясь с миром,
блещут в царственной печали
над простором, ставшим сирым;
в млечном сне, в багровой грозди–
две монаршие особы,
тризны жар с зарёю звёздной,
в небе– в колыбели с гробом.
III.
И луна шажком восходит
в платье царственной невесты;
солнце медленно нисходит
в саван ночи безызвестной,
золотым дукатом блещет–
серебрится лунный талер.
Час недолгий новой встречи:
ночь уже не за горами
утомлённый, упоённый
день задумчиво прощает,
навевает звёздным лоном,
сны, и грёзы обещает.
И прощаются светила,–
та в зенит, а тот в поклонце,–
две незыблемые силы:
день и ночь, луна и солнце.
IV.
Так всегда б, чего там лучше–
без кровавых слёз и боли,
и не ведали бы души
горя горького недоли.
Но, бывает, вслед заката
ни луны, ни звёзд над нами,
и душа тому не рада,
и на сердце темень-камень!
перевод с польского Терджимана Кырымлы
Zachod slonca
I.
Na zachodniej nieba stronie.
Blyszczy luna gorejaca:
W pozegnalnej swej koronie
Lsni miedziany zachod slonca.
Chmury w nowych plyna szatach
Gwiazdzie gwiazd na pozegnanie;
Form tysiacem lsnia w szkarlatach,
Przez niebieskie mknac otchlanie.
Od promiennej miedzi slonca
Wszystkie barwy sie promienia:
Seledynow smuga drzaca–
Z szafirami– i z czerwienia
I z fioletem sie zaplata–
I w srebrzyste mgly sie wtula:
Schodzi– schodzi juz ze swiata
Rubinowa slonca kula.
II.
Zachod slonca... Szafirowa
Druga niebios polowica
Lsni przeczysta. Gwiazda nowa
Blyska na niej... Wschod ksiezyca.
Blysla na niej twarz miesiaca
W zlotej pelni swej rumiencach
I witala kule slonca,
Ktore szlo w ognistych wiencach.
I blyszczaly przeciw sobie
Dwie olbrzymie gwiazdy ziemi:
Slonce w pozegnalnej dobie,
Miesiac blaski lsniac nowemi.
I blyszczaly na blekitach
Promieniste dwie purpury:
Miesiac– w pelni nowej switach,
Slonce– plynac juz za gory.
III.
I powoli miesiac wschodzi
Coraz wyzej na szafiry;
I powoli slonce schodzi
W niewiadomej nocy kiry.
Bladla z wolna tarcza slonca,
Az dukatem zlotym blysla;
Bladla z wolna twarz miesiaca,
Az talarem srebrnym zwisla.
I zegnaly sie powoli
Jak w siostrzanych uscisnieniach,
Dzien w upojen aureoli–
Noc w promieniach i marzeniach.
I zegnaly sie powoli
Jak dwa duchy promieniste–
Nieprzerwanej zlotej doli
Dobre przadki wiekuiste.
IV.
Gdybyz zawsze sie splywaly
Zachod slonca– wschod ksiezyca–
Gdybyz serca nie zaznaly,
Czym niedoli jest krwawica!
Lecz bywaja dlugie nowie!
I gdy slonce zejdzie z nieba–
Wlada ciemnosc i pustkowie,
A nam zawsze gwiazd potrzeba!
Antoni Lange
Свидетельство о публикации №121091007911