Гаркавы пах багуну ўтомна хмеліць,
Пад ім сінеюць вочы буякоў.
Чаму тваёй душы не зразумела?
Напэўна не хапіла цёплых слоў.
Глухія ды цярністыя сцяжыны
У розныя бакі нас развялі.
І без цябе збіраю я ажыны:
Параненыя рукі да крыві.
У шэпце сонным сцішанага бору
Асенняя мелодыя гучыць.
Мінорам тут плыве адбітак гора…
І як мне тыя раны залячыць?
Асенняя мелодыя
© Copyright: Надежда Момлик, 2021
Свидетельство о публикации №121081101194
Свидетельство о публикации №121081101194
Рецензии