Борис Гребенщиков. Электрический пёс. Рус. Бел

И у каждого здесь есть излюбленный метод
Приводить в движенье сияющий прах
Гитаристы лелеют свои фотоснимки
А поэты торчат на чужих номерах
Но сами давно звонят лишь друг другу
Обсуждая, насколько прекрасен наш круг
А этот пёс вгрызается в стены
В вечном поиске новых и ласковых рук

Но женщины - те, что могли быть, как сёстры
Красят ядом рабочую плоскость ногтей
И во всём, что движется, видят соперниц
Хотя уверяют, что видят ****ей
И от таких проявлений любви к своим ближним
Мне становится страшно за рассудок и нрав
Но этот пёс не чужд парадоксов
Он влюблён в этих женщин
И с его точки зренья, он прав

Потому что другие здесь не вдохновляют
Ни на жизнь, ни на смерть
Ни на несколько строк
И один с изумлением смотрит на Запад
А другой с восторгом глядит на Восток
И каждый уже десять лет учит роли
О которых лет десять, как стоит забыть
А этот пёс смеется над нами
Он не занят вопросом, каким и зачем ему быть

У этой песни нет конца и начала
Но есть эпиграф - несколько фраз
Мы выросли в поле такого напряга
Где любое устройство сгорает на раз
И, логически мысля, сей пёс невозможен
Но он жив, как не снилось и нам, мудрецам
И друзья меня спросят: "О ком эта песня?"
И я отвечу загадочно: "Ах, если б я знал это сам..."

***

Доўгая памяць горш, чым пранцы
Асабліва ў вузкім крузе
Ідзе вэрхал успамінаў
Не пажадаць і ворагу
І які старэе юнак у пошуках кайфу
Песціць у зрэнках сваіх вечнае пытанне
І палівае віном, і аднекуль узбоч
З прыцэльнай увагаю глядзіць
Электрычны сабака

І мы нясём сваю вахту ў пракуранай кухні
Ў капялюшах з пёраў і баязліўцах са свінцу
І калі хтосьці здох ад удушша
То атрад не заўважыў страты байца
І згуртаванасць шэрагаў ёсць сведчанне сяброўства
Ці страху зрабіць свой уласны крок
І над кухняй-замкам узнёсла лунае
Падобны на плаўленні і пахкі цвіллю сцяг

І ў кожнага тут ёсць упадабаны метад
Рухаць зіхатлівы прах
Гітарысты песцяць свае фотаздымкі
А паэты тырчаць на чужых нумарах
Але самі даўно тэлефануюць толькі адзін аднаму
Абмяркоўваючы, наколькі выдатны наш круг
А гэты сабака ўгрызаецца ў сцены
Ў вечным пошуку новых і ласкавых рук

Але жанчыны - тыя, што маглі быць, як сёстры
Фарбуюць ядам працоўную плоскасць пазногцяў
І ва ўсім, што рухаецца, бачаць суперніц
Хоць запэўніваюць, што бачаць ****ей
І ад такіх праяў кахання да сваіх блізкіх
Мне становіцца страшна за розум і нораў
Але гэты сабака не чужы парадоксаў
Ён закаханы ў гэтых жанчын
І з яго пункта гледжання, ён мае рацыю

Таму што іншыя тут не натхняюць
Ні на жыццё, ні на смерць
Ні на некалькі радкоў
І адзін са здзіўленнем глядзіць на Захад
А іншай з захапленнем глядзіць на Ўсход
І кожны ўжо дзесяць гадоў вучыць ролі
Пра якіх гадоў дзесяць, як варта забыцца
А гэты сабака смяецца над намі
Ён не заняты пытаннем, якім і навошта яму быць

У гэтай песні няма канца і пачала
Але ёсць эпіграф - некалькі фраз
Мы выраслі ў поле такой натугі
Дзе любая прылада згарае на раз
І, лагічна думаючы, гэты сабака немагчымы
Але ён жывы, як не снілася і нам, мудрацам
І сябры мяне спытаюць: "Аб кім гэта песня?"
І я адкажу загадкава: "Ах, калі б я ведаў гэта сам..."

   Перевёл Максим Троянович