Смотритель Маяка. Я вырос... Рус. Бел

Я вырос в мире подворотен…
Но вырос, черт меня дери!
Пусть безнадёжно беспороден,
А всё же с искоркой внутри.
Её гасить пытались с детства -
Шпана, соседи, школа, двор...
И я терпел по малолетству,
Давая изредка отпор.
За что был бит, наказан, порот,
До крови, или до сопли…
Как ни вгоняли в душу холод,
А искру выбить не смогли.
И я всю жизнь ее лелеял,
Не раздувая до костра,
Мне было от нее теплее
Во все житейские ветра.
Теплом ее любви согретый,
В беде и горестях людских
Делился вспышкой искры этой
И часто зажигал в других.
И женщинам дарил! Чего уж,
Мне нынче нечего скрывать.
Не много в этой жизни стоишь,
Не научившись отдавать.
Пусть, не красавец и не моден,
Зато без гнилости внутри…
Я рос в эпоху подворотен,
И выжил, черт меня дери!


Я вырас у свеце падваротняў

Я вырас у свеце падваротняў…
Але вырас, чорт мяне дзяры!
Хай безнадзейна беспародны,
А ўсё ж з іскрынкай усярэдзіне.
Яе гасіць спрабавалі з дзяцінства -
Шпана, суседзі, школа, двор...
І я трываў па маленстве,
Даючы зрэдку адпор.
Завошта быў біт, пакараны, парог
Да крыві, ці да саплі…
Як ні ўганялі ў душу холад,
А іскру выбіць не змаглі.
І я ўсё жыццё яе песціў,
Не раздзімаючы да вогнішча,
Мне было ад яе цяплей
Ва ўсе жыццёвыя вятры.
Цяплом яе кахання сагрэты,
У бядзе і нагодах людскіх
Падзяляўся выбліскам іскры гэтай
І часта запальваў у іншых.
І жанчынам дарыў! Чаго ўжо,
Мне сягоння няма чаго хаваць.
Не шмат у гэтым жыцці стаіш,
Не навучыўшыся аддаваць.
Хай, не прыгажун і не модны,
Затое без гніласці ўсярэдзіне…
Я рос у эпоху падваротняў,
І выжыў, чорт мяне дзяры!

     Перевёл Максим Троянович