Пустынны лес...
Ледзь чутны шум бяроз.
Лісты згараюць у бялюткім дыме.
Крык журавоў расчульвае да слёз.
Хачу дамоў, сумую па радзіме.
На сэрцы – жаль.
Ні радасці, ні мар.
Туман і золь. Зямлю нягода студзіць.
Па сіверы паміж бяздомных хмар
Самотны маладзік у небе блудзіць.
Плыве праз ноч,
Нырае у раку.
Ягоны лёс такі ж, як мой, лядачы.
І ўсё ж –
Зайздрошчу я маладзіку,
Бо ён з нябёс маю радзіму бачыць
У выгнаннi
© Copyright: Леонид Пранчак, 2021
Свидетельство о публикации №121080504832
Свидетельство о публикации №121080504832
Рецензии