Калi паглынае ноч

    Алесь бачыў сон Быццам ён у рыцарскiм адзенне: і раптам сабралася Хмара над iм и пачало грымець, меч выпаў у яго з рукі і пачаўся дождж. З носа палілася кроў.
Алесь прачнуўся с жахам на твары...Яшчэ была ноч, зноў у бацькавай хаце. У пакоі вяселі фотаздымкі, ўставаць не хацелася, але галава была як п'яная  і чаго не разумеў, можа ад тога, што  было
 было халодна. У памяці ўсплылі воблічы  маці, тата ён некуды бяжыць і смяецца...
    Але ўсё ж  ўзняўся выглянуў ў ноч.Ніводнай зорачкі, настылая цемра. Як зачараваныя хісталіся галінкі кусцікаў ў чорным колеру , быў бачны
забор, побач дарога і суседскія хаты. Ён зрабіў сабе гарбаты, сеў каля стала і як здавалася стала ёмка і лягчэй...Ён успомніў Рысу і раптам параўнаў яе з Алесяй, і атрымлівалася, што гэта зусім розныя дзяўчыны, две розных постаці, калі адна была здавалася больш смялівай, і смешнай, крэпкая ,то гэта была наадварот сентыментальнай, без той напругі, але ён гэта падумаў мігам, бо склалася ў мазгу і гэтыя думкі праляцелі. Была ноч таксама розная і нагнятаючая, і поўная сэнсу, с сваімі воблічамі, яна паглынала але раптам і ахоўвала, і заплышчыўшчы вочы зноў было можна схавацца ў яе.