Иванова Женя. Жребий
Жэрабя
Хтосьці, каля мора, на калены
Упадзе на адзінокім пляжы.
Ціхі ветрык лашчыць бераг пенны,
Дэлікатна брыз на сэрцы ляжа.
Хтосьці ў горы пойдзе нечакана,
Жыць сярод аблокаў будзе згодны.
Вернецца з дзяўчынаю каханай,
У бацькоўскі дом – куточак родны.
Лёс, як песня, прагучала ў цішы,
І душа рамонкам расквітала.
І напеваў мне не трэба іншых,
Бо жыццё нас з полем павенчала.
оригинал
Жребий
Пред морето който коленичи,
се прибира с пясъчни нозе.
В тиха вечер чезне в дом обичан,
с бризов вятър нежно заразен.
В планината който коленичи,
с облаци от билки се завръща.
С дъхав чай, с усмивка на момиче,
го посреща бащината къща.
Не отричам скромния си жребий
да се гмуркам в лайка разцъфтяла.
Мене някой ме е сложил тук
и с полето аз съм се венчала.
Свидетельство о публикации №121071903682