Иванова Женя. Настроение с поглед към чаша абсент
Настрой з поглядам на чарку абсэнту
Мне цёплы ветрык рукі лашчыў:
Прачнуўся зранку і падзьмуў.
Ён пеў, скакаў і з промнем танчыў,
Ганяў аблокі і заснуў.
А я – сланечнікі малюю –
Пялёсткі шчасця і быцця.
І мальва, што расце, – раўнуе,
За мною сочыць, як дзіця.
Кафэ сардэчна запрашае,
Я зноў за столікам адна.
З каханнем я абсэнт мяшаю
І выпіваю ўсё да дна.
оригинал.
Гъделичка ме в миглите вятърът,
търкулва ми в скулите смях,
безгрижни, уморени от чакане,
бели облаци край слънцето спят.
Пак рисувам безброй слънчогледи.
(Все към Ван Гог сетивата пълзят)
Малки палми - в резеда сладоледи,
моите мисли ревниво следят.
Кафето близко предлага разхлада,
но аз искам само чаша абсент
и в лъжичка кубче захар да паля,
и да пия любовта ти към мен.
Свидетельство о публикации №121071804564