Пасля п есы

Што гаварыць Алесь Глебчык павярнуўся пасля п'есы, што казаць, за вечар ён быў удзячны, за прысутнасць жывой душы, за тое што яны размаўлялі, потым пра п'есу; не так ўжо і часта бывае такі час, как пагаварыць мабыць не аб працы.
   Алеся здавалася яму разважлівай дзяўчынай, але уразлівай, таксама яна была з невялічкага горада, як і гэты дзе жыў Алесь. Але навучальных устаноў там не было, акрамя школак.
   Ён мабыць разглядзеў яе, яны былі нечым падобныя, блакітныя вочы, валасы . Рукі танклявыя, даўгаватая,
на лоб меней чым Алесь. Але мабыць выклікала у яго толькі добрыя , ветныя пачуцці.
    Ён спытаў ці прыспасобілася яна, да яго кватэры, на што яна сказала, што звыкла толькі праз тры дні, як прыехала, бо ў першыя дні яна не магла паснуць, і сніліся жахі, але потым абвыкла. Алесь праводзіў яе да кватэры, якую ён сдаваў ёй, але не стаў заходзіць, хоць дробныя справы і можна было адкласці, але іх набралася.