Шведов Александр Владимирович. Сосед. Рус. Бел

Верша добрососедский приговор,
он, полицаев проводив во двор,
им указал, схавались где жиды
(и это было б только полбеды),
но заодно – что прячутся их детки
в саду вишнёвом, сразу за беседкой.
 
«Эй, маленький картавик, ну вылазь.
Зачем, засранец, влез ты в эту  грязь,
изгваздав вдрызг цыплячии штанишки
и желтую прошитую звезду?
Да пришивать-то надо на заду!
А ну-ка признавайся, где братишка?»
 
Малец молчал и будто точно знал,
что он храбрее зоркого соседа.

Вяршыцель

Быў суседскі прысуд у ліхія гады,
ён, паліцаяў праводзіўшы ў двор,
ім паказаў, дзе схованы яўрэйскі збор
(і гэта было б толькі паўбяды),
але заадно – што хаваюцца іх дзеткі
ў вішнёыфм садзе за альтанкай.
 
«Гэй, карапуз картавы, ну вылазь.
Нашто ты улез у гэты  бруд,
запэцкаў ушчэнт кароткія  штанцы
і жоўтую прашытую зорку на канцы?
Ды прышываць яе патрэбна ззаду!
А ну-кажы, дзе твой брацельнік?»
 
Хлапец маўчаў і быццам сапраўды
ён быў адважней, чым бацькі - жыды.

   Перевёл Максим Троянович