Ольга Заря 2. Когда. Рус. Бел
Опять сомнений целая корзина!
Проснувшись утром думаю: ну, вот...
Ещё вчера в мечтах была "едина"...
Сижу молчу, не шевеля плечом,
Не отзываясь ни душой ни телом...
Работы много? Это ни при чем,
Душа токует чувством переспелым.
Как ни крути не хочется назад,
Ежу понятно: у судьбы проруха.
Хотя никто из нас не виноват,
Внутри печет, а мы ни сном ни духом...
Опять пропела лето ",стрекоза",
Дожди и ветер растрепали души.
Какая боль - уйти, недосказав,
Свою планету не создав - разрушить.
Уйти, малину не собрав с куста?
Забыть число, угадывая чувства?
Не тишина страшит, а пустота,
Когда всему без остального - пусто...
Калі
У лес не хаджу, а на грыбы вязе!
Ізноў сумневаў цэлы кошык!
Прачнуўшыся думаю: ну, вось...
Яшчэ ўчора ў марах была "адзіная"...
Сяджу маўчу, не варушачы плячом,
Не адклікаючыся ні душой ні целам...
Працы шмат? Гэта ні пры чым,
Душа такуе пачуццём саспелым
Як ні круці не жадаецца назад,
Вожыку зразумела: у лёсе скруха
Хоць ніхто з нас не вінаваты,
Усярэдзіне пячэ, а мы ні сном ні духам...
Ізноў праспявала лета ",страказа",
Дажджы і вецер растрапалі душы.
Які боль - сысці, недаказаўшы,
Сваю планету не стварыўшы - разбурыць.
Сысці, маліну не сабраўшы з куста?
Забыцца лік, адгадваючы пачуцці?
Не цішыня страшыць, а пустэча,
Калі ўсяму без астатняга - пуста...
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №121070907431